Ik had de bedoeling om deze week nog eens een leuke anekdote naar boven te halen, maar ik vind het niet het gepaste moment. Onze club wordt immers heden ten dage vooral getroffen door jammerlijke, pijnlijke gebeurtenissen: overlijdens.
Zware rouw
Eerst werd onze club een paar weken geleden getroffen door het (ondanks een slepende ziekte toch nog) onverwachte verlies van Chiel. Hij was een gewaardeerd speler bij de gewestelijke reserven van Danny en een gerespecteerd en plichtbewust ploegafgevaardigde van de damesploeg, waarvan zijn vriendin Lize captain en één van de gangmakers is.
Opnieuw
Nog niet hersteld van deze uppercut: weeral een rouwbericht. De moeder van Dario. Velen zullen haar niet kennen, maar ikke wel. Was een zeer sympathieke vrouw. Ik geef meer uitleg.
Toen 30 à 35 jaar geleden een club een tornooi organiseerde voor miniemen of hoger – er was nog geen sprake van U6 of U8…, er was geen internet, geen GSM, met moeite een vaste telefoon – moesten de secretarissen nog met de aanvraag van het tornooi de toelating van de scheidsrechters mee sturen naar de KBVB, zodat zij niet aangeduid werden voor andere wedstrijden. Dit werd genoemd 'toegestaan verlof voor tornooi'.
Dario had ons het eerste jaar samen met Marc Vandommele enorm uit de nood geholpen. Ik had met goede bedoelingen beloofd: “Volgend jaar komen jullie zeker terug.” Maar een jaar is rap weg.
N.a.v. de voorbereiding voor het volgend seizoen – we spreken begin juni, het tornooi was half augustus – reed ik naar de Waterstraat 44 in Slijpskapelle, daar waar Dario woonde. Voor alle duidelijkheid: ik had geen afspraak, omwille van de gebrekkige mogelijkheden toen.
Daar toegekomen trof ik geen Dario thuis, wel moeder met de woorden: “Je goat da subiet zien, kom bin en drienk ’n pientje.” Ikke daar 6 pientjes gedronken en een zeer gezellige babbel, maar gene Dario te zien. Zijn moeder beloofde me: “Kom morgen weere en ‘k bind hem vaste met een dikke koorde.”
Zo geschiedde. Weet wel niet van die koorde, maar hem was wel thus. Zo geschiedde vele jaren. Na 30 jaar is Dario nog altijd in de club.
Eind oktober kwam een nieuwe collega in mijn afdeling (Melina) en ze vertelde dat ze in Slyps woonde en dat ik niet wist waar dat da lag. Ik zei: “Ik heb daar jaren geleden ieder jaar geweest in de Waterstraat 44.” Zij keek mij met grote ogen aan en zei: “Ik heb gebouwd in Slyps en woon in de Waterstraat 44A.”
PS: @ Dario: de anekdote met de vogel in mijn voorruit vanuit Rollegem houden we voor een latere keer.
Nu 'to he point': bij dit verhaal moet ik terugdenken aan mijn eigen ouders, Roger en Yvonne (of was’t Ivonne?), die ook altijd klaar stonden om hun zoon bij te staan in zijn activiteiten voor de club.
Rust in vrede mevrouw Seynhaeve. We zijn en zullen u nooit vergeten. In anekdotes met Dario zul je zeker nog opduiken, maar altijd in positieve zin!!!!
Oei, nog niet gedaan
Ik heb vandaag (01-02-2019) omstreeks 17u00 vernomen dat Ludo Vandenbroucke onverwachts overleden is.
Dat was wel even slikken en ik vroeg aan die persoon: “Ziej da wel zekre en is’t niet een twiene met de zelfste noame?” Maar hij was’ t zeker en de uitleg van de betrokkenheid van Ludo bij KSVR klopte wel.
Wie was Ludo? Ludo was de vader van Frederik, doelman bij de jeugd van KSVR. Nu moet ik een verhaal bovenhalen dat eigenlijk later in betere omstandigheden zou gepubliceerd moeten worden. Toen er aan het begin van de jaren ’90 bleek dat de jeugd onvoldoende aan bod kwam en daar een beetje gemor over kwam, besloot Dirk Lievens om er iets aan te doen. Hij sprak Raf Fieuw en Filiep Cneut aan om een jeugdbestuur op te richten.
Nadat beide laatstgenoemden overlegd hadden, werd op het aanbod ingegaan en werd er een jeugdbestuur gevormd. Raf werd voorzitter, Willy Maddens werd en was jarenlang ondervoorzitter. Er werd een bestuur gevormd met een 10-tal personen. Ludo werd jeugdsecretaris. Was ook lid: onze betreurde en mijn vriend Donald Dekeerle en Robert Hannon, toen g.c. van de club.
Ludo was steeds, omwille van de wijze waarop hij de functie van jeugdsecretaris plichtbewust uitoefende, zeer gewaardeerd, zowel bij hoofd-als jeugdbestuur.
Daardoor werd hij, toen Raf hoofdvoorzitter en voorzitter van de vzw werd, verkozen tot ondervoorzitter van KSV Rumbeke, een functie die hij een aantal jaren plichtsbewust uitoefende. Zijn vrouw Monique hield ook jaren op zaterdagnamiddag de cafétaria in het Sportpark open, in samenwerking met de andere vrouwen van de jeugdbestuursleden. Kortom, allemaal mensen die veel voor de club gedaan hebben.
Nu mag het stoppen
Naast deze clubmensen in hart en nieren zijn er ook een aantal familieleden van (jeugd)spelers overleden. Ook aan hun familie uiteraard onze innigste deelneming.
Hopelijk
Hopelijk kunnen we volgende week met een positief verhaal uitkomen.
Mocht ik hierboven iemand op één of andere manier gekwetst hebben, vergeef het mij dan. Het was zeker goed bedoeld en ik heb bij bovenvermelde personen enkel goede herinneringen die ik zeker zal koesteren!!!!
Tekst: Filiep Cneut
.jpg)
.jpg)
